اثربخشی مداخله مبتنی بر دلبستگی برآسیب های بالینی ناشی از مشکلات پرخوری در دختران دارای اختلال پرخوری و چاق

زمینه و هدف: امروزه چاقی و اضافه وزن خطر مهمی برای سلامت جسمانی و روانی کودکان به حساب می آید درمان های متعددی برای بهبود افراد مبتلا به آن مورد استفاده قرار گرفته است. هدف از این پژوهش بررسی تأثیر مداخله مبتنی بر دلبستگی بر آسیب های بالینی ناشی از خوردن در دختران دارای اختلال پرخوری و چاق بود. روش بررسی: این پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دختران ابتدایی مبتلا به مشکلات دلبستگی و اختلال پرخوری و چاقی بودند حجم نمونه شامل 32 نفر بودند که به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه اختلال دلبستگی کودکان، پرسشنامه آسیب های بالینی ناشی از خوردن و پرسشنامه اختلال خوردن بود. پس از تشکیل گروه ها (آزمایش و کنترل) و اجرای پیش آزمون، مادران گروه آزمایش به مدت 10 جلسه یک ساعته در برنامه مداخله مبتنی بر دلبستگی شرکت نمودند و گروه کنترل مداخله ای دریافت ننمود. پس از پایان مداخله، بر روی دو گروه پس آزمون، و پس از 45 روز آزمون پیگیری انجام شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که در مرحله پس آزمون و پیگیری در نمرات مشکلات ناشی از خوردن در گروه آزمایش به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل شد (05/0>p). بحث و نتیجه گیری: درمان مبتنی بر دلبستگی می تواند به عنوان شیوه مداخله در جهت کاهش آسیب های بالینی ناشی از خوردن در کودکان دارای اختلال پرخوری و چاق به کار گرفته شود. واژه های کلیدی: درمان مبتنی بر دلبستگی، اختلالات دلبستگی، اختلالات ناشی از خوردن، اختلال پرخوری و چاقی